และให้ข้อคิดเตือนใจ
โดยเฉพาะผู้ที่ฝักใฝ่ในธรรม
ได้อย่างดียิ่ง
ข้าพเจ้าประทับใจ
และได้คัดลอกเก็บไว้อ่าน
เมื่อหลายปีก่อน
และเพราะไม่ได้มีเจตนาเผยแพร่ จึงไม่ได้จดชื่อผู้ประพันธ์ไว้
ต้องขออภัย
และขออนุญาตท่านผู้แต่ง
ไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
แรกเริ่มเลยน่าจะเป็นวาทะของ
ท่านพุทธทาส
ต่อมาได้มีผู้มาแต่งเสริมเติมไว้
อ่านแล้ว จับใจยิ่งนักแล
ถ้าบังเอิญผู้แต่งกลอนผ่านมาเห็น
กรุณาแนะนำตัวด้วยนะคะ
คุณคือแรงบันดาลใจค่ะ สาธุ
ต่อไปนี้ก็เพราะ
และมีความหมายดีมากๆ
แต่จำไม่ได้ว่า
ผู้แต่งคนเดียวกันหรือไม่
คนเรามันรักสุข เกลียดทุกข์นี่
หนักก็หนักอยู่ตรงนี้แหละ
ไม่รับความจริง
เราเกิดมา นินทา สรรเสริญก็ดี
อย่าไปรับเอามาหมักไว้ในใจ
ปล่อยผ่านไปเสีย…
ความรัก ความชัง ความโลภ ความหลง
เกิดขึ้นก็เพราะกิเลสมันเสวนากันอยู่…
จาโค ปฏินิสฺสคฺโค
สละคืนถอนออกจากใจนี้เสีย"
...หลวงปู่แหวน สุจิณโน
ชนเหล่าใดแม้อยู่ในที่คับแคบ
แต่ได้เฉพาะแล้วซึ่งสติ
เพื่อการบรรลุธรรม
คือพระนิพพาน
ชนเหล่านั้น
ตั้งมั่นดีแล้ว โดยชอบ
( พุทธพจน์ )
“ราหุล !
กระจกเงา มีไว้ สำหรับทำอะไร ?
“ข้าแต่ พระองค์ ผู้เจริญ !
กระจกเงา มีไว้ สำหรับ ส่องดู พระเจ้าข้า !”
“
ราหุล !
กรรม ทั้งหลาย ก็เป็น สิ่งที่ บุคคล ควร สอดส่อง
พิจารณา ดู แล้ว ๆ เล่า ๆ เสียก่อน จึงทำ ลงไป
ทางกาย, ทางวาจา หรือ ทางใจ
ฉันเดียว กับ กระจกเงา นั้นเหมือนกัน.”
จูฬราหุโลวาทสูตร
ม.ม. ๑๓/๑๒๓/๑๒๖.
